Güllerin Efendisi Resulullah Gidiyor...... (Efendimizin (s.a.v) Vefat Anı)

[yakamoz]

Hz.Ebubekir (s.a.v) hızla odaya girdi
Peygamberimiz (s.a.v) yatıyordu
'Dostum, kalksana' diyordu
Peygamber, gözleri açık hafifçe gülümsüyordu
Hz.Ebubekir (s.a.v) sedirin önünde diz çöktü,
'Kardeşim, kalkar mısın? ' diyordu
'Peygamberim, kalkar mısın? '
Ses yoktu
Peygamberimiz gözleri açık,
Nurlu yüzüyle hafifçe gülümsüyordu
Medine oraya yığılmıştı!
Bütün müslümanlar kapıda bekliyordu



Kapı önünde Hz.Ömer ,
Bütün sahabiler bekliyordu
Herkes Hz.Ebubekir'in dışarı çıkıp,
Ne olduğunu açıklamasını bekliyordu
Sevenlerin yüreğine ateş düşmüştü
Sevenler yanıyordu,
Sanki Medine sessizdi ,
Ama yanıyordu



Bir ara,
Hz.Ebubekir kendine gelir gibi oldu
Resulullah'ın (s.a.v) açık gözlerini,
Eliyle incitmeden kapattı
Üzerini örttü
Bütün gücünü toplayıp,
Sendeleyerek kapıya yöneldi
Kapıda herkes iyi bir haber,
İyi bir şeyler bekliyordu



Sonra içeride iken,
Hz.Ömer'in gür sesini duymuştu:
'Hz.Peygamber (s.a.v) yaşıyor, o ölmedi'
'Her kim ki öldü derse, şu kılıcımla'
'Boynunu vuracağım! ' diyordu
Hz.Ebubekir kalabalığı sıyırıp,
Minbere doğru yöneldi
' Hattaboğlu Ömer bilesin ki:'
' Her kim ki, Hz.Muhammed'e (s.a.v) tapıyor'
' O peygamber ölmüştür! '
' Her kim ki, Yüce Allah'a (c.c.) tapıyor'
' O Yüce Allah (c.c.) bakidir, ölümsüzdür! '
Diyerek, yanan yüreklere,
Bir serinlik getirdi


İşte o an,
Hz.Ömer kılıcını elinden düşürdü
Yıkılmıştı
Birden, içeri odaya daldı
Resulullahı (s.a.v) sedirin üzerinde,
Yatıyor görünce
Bütün gücüyle, bütün sevgisiyle
Kucakladı
Sonra o da, üzerine kapandı
Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu
Hz.Ömer hayatında ilk defa,
İki büklüm olmuş hüngür hüngür ağlıyordu
Dışarı çıktığında,
Ağladığını gizlemek için kenara kaydı



Daha sonra Hz.Ali içeri girdi
Yanında Hz.Abbas ve oğlu vardı
İçeri kimseyi sokmadılar!
Peygamber (s.a.v) ölmüştü
Vasiyeti üzerine onu Hz.Ali yıkayacaktı
Üzerindeki elbiseyi çıkarmakta tereddüt etti
Etrafta çıt yoktu
Birden gaipten bir ses,
'Elbiselerini çıkarmadan yıka! '
Diye duyuluverdi
Belli ki Hz.Cebrail bildiriyordu

Sahabiler,
Medine'deki bütün kuyulardan,
Çekilen suyu elden ele,
Yürekten yüreğe içeriye gönderdiler
Müslümanlar ağlıyordu
Medine ağlıyordu



Hz.Ali yıkayıp kefenlerken
Yanında Hz.Abbas ve oğlu vardı
İçeriye girmek için can atan müslümanları,
Odaya almıyorlardı

Cenaze namazına gelmişti sıra,
Kim imam olacaktı
Namazı kim kıldıracaktı?
HzAli,'Hayır! O en büyük imamdı'
'Ona kimse imam olamaz! '
'Herkes kendi kılacak'
'Resululah'a (s.a.v) kimse imamlık yapamaz! '
Diyordu

Bir ara, odadan herkes dışarı çıktı
Sadece yıkanmış ve kefenlenmiş,
Tertemiz Resullah'ın (s.a.v) kendisi kaldı
İşte, o esnada Hz.Cebrail yardımcı melekleriyle,
Cenaze namazını kıldırıyordu

Yüce Peygamber (s.a.v) her canlı gibi,
Ölmüştü
Ama kendisinden sonra İslam dini,
Çığ gibi büyüyerek
İnanç dolu yürek yürek,
Bu günlere ulaştı
O büyük insan,
Ölümsüzdü...