Kabirden sevgiliye

[Nevzat HARMANCİ]

Kabirden Sevgiliye
...
Sen yürürken kaldırımlarda yaklaştım ardın sıra
Dalgın bir halin vardı akşam üstüydü bulutlar hüzünlü
Gökyüzü onlara kızıyordu, onlarda sen gibi ağlıyordu
Yanında olup ellerini tutabilseydim
Gözyaşların olmayacaktı
Alın yazımızmış elden bir şey gelmiyor
Doktorlar anca 1 ay daha yaşattılar yatakta
Birazdan seni bu yolda da yanız bırakacağım
Ziyaretçilerim gelecek acılarıma acı katacak
Onca döktürdüğüm göz yaşının hesabını soracaklar
Anlayacağın yitip gitmek de acıları dindirmiyor
Halbuki hep yitip gidenler kurtuluyor derdik
Ahhh gözlerinden akan yaşlarına bir kez dokunabilsem
Alsam yanıma kendi gözyaşlarıma katabilsem

Canım benim yine geliyorsun izin çıktı bana
Yolunun sonunda benim yanıma geleceksin
Toprağıma su yerine yine göz yaşı dökeceksin
Geçen gelişindeki yağmurlar yok ama sende yine göz yaşı var
İçine girince daha iyi anlıyor insan
Toprak çok aç
Göz yaşlarını hemen yutup yok ediyor ulaştırmıyor bana
Sevdiklerimin her gelişinde izinliyim burada
Keşke beni duyabilsen her gün gelebilsen kabrime
Acılardan kaçmak istiyor insan buradada
Zaman yıkıp gidiyor acılarıda
Baksana başta hergün gelirken
Şimdilerde arefeleri geliyorsun, gelebiliyorsun
Biliyorum yarınlarda onuda yapamayacaksın
Çocuklarda kendi telaşındalar onlara kıyamam
Sen geldiğinde bende birkaç saniyeliğine
Onları görmeye gidip geliyorum
Nasılda büyümüşler, zıpkın gibi olmuşlar
Bensiz büyüttüğün için çok üzgünüm
Hayallerimizin bir parçasında buluşmuşlar
Çocuklukları gibi bahtlarıda çok güzel olmuş
Seninde zamanın azalıyor gibi
Dediğin gibi hastaneleri yurt edinmişsin
Sende gelirsen buraya artık izin alamayacağım
Biraz daha diren be canım ne olur
Bir dahaki gelişine başucuma ektiğin armutlarda olacak
Çocuklarıda getir yesinler, doya doya bakayım onlara

Hangi ANA'ya ceza verilebilirki
Burda Peygamberlerden sonra en büyük hürmet
En büyük güzellikler ANA'lara veriliyor
Dünya'daki büyük görevinizin karşılığı
Anaların ayağının altındaki CENNET'ine geleceksin, geliyorlar
Yüzünü sürüp torağıma ağlama artık n'olur
Senin gelişin ödül bana, sağol.
Keşke hepimiz sağ iken mezarlıkları piknik yerine çevirebilseydik
Mezarlıklardan "hortlak" çıkacak gibi korkmasaydık
Din adamlarına baş kaldırsaydık
Bayramdan bayrama uğramasaydık
Ölülerimizi unutmasaydık
Dirilerimizi de unuttuğumuz gibi
Ölenle ölünmüyor ama ölenlerde öldüğü ile kalmasaydı

[GÜL GÜZELİ]

[NiL]

Tesekkürler Paylasim Icin, Cok Duygulandim

[Admin]

Eski yaprakları tekrar okumak ve yaad etmek ne güzel; bu paylaşımı nevzat gardasım 8 Mart 2009 - 18:50 tarihinde yapmış, ben bu gün tekrar okuyorum dün gibi huzur verici; Emegine sağlık Nevzat..

[Admin]

Merhaba hüzün adası.. Ben duygu gemisi... Gecenin katranlığında yanaştım limanına... Yüküm mutluluk... Kulak ver bak ne diyor gemide ki ses: özledim seni.... Biriciğim...

Yüreğim umulmayan yaralarla baş edemezken bir tatlı aşk gülüşü özledi gözlerim ve sen hangi alemde hangi düşlerde isen gel çünkü gülüşünü "çok özledim"

Sesine mevsimlerin eğildiği, gözlerine baharın ağladığı, ağlar gibi gülmeni, dokunuşlar gülecek gibi duran yüzünü özledim...

Ansızın bir duygu körüklenirse yüreğinde, aklına takılırsa uzaklar ve bir de kulakların çınlarsa amansız, bil ki bir yerlerde özlenmişsindir...

Usandım yeşermemiş umutsuz bahçeyi beklemekten, usandım, tarla kuşunun sesinden usandım bu yürekten kendimden usandım durup durup seni özlemekten.

Hasretim rengine siyah mı desem ağarmak bilmiyor sonsuz geceler ya gülerdim ya ölürdüm görsem ömrümden uzansa sensiz geceler...

Kaybetme korkusu taa içimdeyken, bekle diyorsun, döneceğim bir gün. Beden beklemesine bekliyor ama yürek kan ağlıyor sensiz geçen hergün...

Akşamın matem rengine büründüğü saatte gökyüzündeki kandiller tek, tek yanmaya başladığında içimde sessiz bir çığlık... Özlemeyi özledim. Özlemeye değer ne kaldıysa...

Yalnızlık gecelerin, ümit bekleyenlerin, hayal çaresizlerin, yağmur sokakların, tebessüm dudakların, sen ise yalnız benimsin Birtanem...

Bir karanlık geliyor yokluğunun ardından. Ne zaman güneş batsa bu son gecem diyorum. Vazgeç yalan dünyanın köhne saltanatından. Yetişir bunca keder bunca elem diyorum. Bu ne bitmez ayrılık, bu ne bitmez özlem diyorum.

Neden bu kadar zor seni sevmek ve bulamamak dokunmak istedikçe uzaklaşmak düşündükçe unutmak neden bu kadar zor seni sevdiğim halde söyleyememek hep birşeyler gizlemek sana sahip olacağım yerde seni kaybetmek...

Yalnızlık ne mavi derinlikleri olan denizlerde nede sıcak çöllerde olmaktır, yanlızlık bu şehirde seni arayıpta bulamamaktır...

Bir anımsın okuyupta bitiremediğim, bir özlemsin yalvarıpta hükmedemediğim, bir sen sensin merhaba deyipte elveda diyemediğim, bir tek bildiğim var sensiz ben hiçim.

Eğer canın sıkılıyorsa gece her zamankinden karanlık gözüküyorsa gökyüzüne bak ve sabahı düşün inan sabahı bekleyen tek sen olmayacaksın.

Hasretin öldürdü beni. Şimdi geceler çaresiz, geceler sensiz, bir öpüşten daha sıcak şimdi yağmur damlası, gelip konar dudaklarıma sessiz. Söylemiş miydim hasretin öldürdü beni hiç sebepsiz.

Elimde denizden çaldığım bir midye var. Denize o kadar uzak ki senle ben gibi ama aramızda bir fark var o denize sen bana aitsin.

Şimdi saat sensizliğin ertesi, yildiz doğmuş gökyüzü ayaydin, avutulmuş çocuklar çoktan uyudu. Bir ben kaldim tenhasinda gecenin, bir avutulmamis ben...

Giderim ben umutsuzca yelkensiz gemi misali hasretin vurur beni vefasız bir hançer gibi sanmaki korkarım ben ölümden.. Acı ayrılıktan korkarım sensizlik ne demektir bilemezsinki ayrılıktan acı ölümden gerçek...

Aşkına tutulup gözyaşı döken sensizliğin acısını yıllarca çeken, her an aşkından boynunu büken o benim gönlümdür işte gönlüm.