resminle konuştum bu gece

tarafından celal_55 Paz Mart 01, 2009 10:54 pm

celal_55 bu şiiri yakinen tanıdığım biri kendini terk eden ve yıllarca konuşmadığı annesine yazmış aslında karşısındaki resme yazmış ben beğenerek okuyorum umarım sizde beğenirsiniz o u sana ilk şiiririm be anne seni ilk sayfalara döküşüm kim bilir belkide seni içten ilk sevişim yıllar sonrada olsa belkide sana ilk anne deyişim bu sana ilk gülüşüm anne remine bakınca seni ilk öpüşüm bugeliş sana ilk gelişim anne yıllar sonra ilk dönüşüm resimlerde bile olsa be anne busana içten ilk dokunuşum busana ilk soruşum anne maziyi ilk soruşum karşında cevap bekler gözlerle haykırarak ilk duruşum yıllar sonra bu bekleyiş seni ilk bekleyişim bu seninle ilk dertleşmek isteyişim bunlar hayra alamet deyil be anne çünki bu sana sıkı sıkı ilk sarılmak isteyişim ve yıllar sonra ne tuhaf bu sana ilk yalvarışım anne dön diye benimle artık benimle ol diye yıllar sonra ilk yalvarışim ama bu ağlayış ilk deyil anne yanlızlıktan bu ilk korkuşum deyil bu yanlız kalış her gece sensiz yatış neyazık ilk deyil be anne bazen geceleri ağlayarak uyanışım yokluğunu unutup seni arayışım sonra karanlığın ortasında yapa yanlız kalışım ilk deyil bu benim hayatımdan ilk umudumu kesişim sensiz ilk sabah edişim deyil be anne
duyarsan eğer üzülme ama anne bu benim ilk ağlayışım
allaha al beni buralardan diye ilk yalvarışım deyil anne
bu dostlarımın mutluluğunu ilk kıskanışım deyil
yani annelerini be anne
kızma ama anne bu isyan sana ilk isyanım deyil
busana ilk kızışım kalbimden söküp atışım
bazende nefretime nefret katışım neyazıkki ilk deyil anne
ama bu ömrümde ilkbu gece sana şiir yazışım
seni yıllar sonra canıma ilk katışım
bu solmuş resmine bu gece içten ilk bakışım anne
senin sayende be anne bu dostlarımı terk edişim
içimde onları bir kalemde silişim
içimdeki sancım bu bendeki büyük acım kızma ama senin sayende
bu benim dostlarıma mutluluk nasıl bir şey diye soruşum
sen bana çok yakınken bile benim hep sensiz oluşum senin sayende
biliyormusun anne ben sana en büyük kini o küçük kardeşim ağlayınca
abim bazen hayatta çaresiz kalınca
bazende oturup yetimliklerini anınca ve ben onların gözlerine bakıp
hiç bir şey yapamayınca
birden içimdeki kapanmaya yüz tutmuş yaralarım tekrar kanayınca
duyuyorum
seni en çok benliyimden ozaman silip atıyorum
bazen babamı özleyince
birgün annem bari belkide belkide döner deyince
ama sen birtürlü dönmeyince sana en çok ozaman kızıyorum
çünki ben hayatımda sana birde ozaman çok ihtiyaç duyuyorum
ama yinede ben hayatımda ilk defa sana şiir yazıyorum
yani anne seni bukadar uzun ilk defa düşünüyorum
şaşırma ama anne galiba ben seni çok seviyorum
ama yinede affetmedim halaaf edemedim biliyorum